Deze website heet niet voor niets Liefdesmoed.
Het gaat hier over Moed: Moed heeft te maken met Kracht en nog meer met Kwetsbaar zijn.
Open en eerlijk zijn.
Dit schreef ik in september 2013: KOESTER JE KWETSBAARHEID
Nog een paar dagen en dan geef ik een dansdag met de titel: 'Ik hou echt van mezelf'. Zoals ik heb met elk thema dat ik kies, ga ik mezelf vragen stellen over wat nou echt de betekenis van het
thema is. Dan komen er automatisch vragen in me op. En vaak nooit meteen antwoorden.
Het grappige is dat de antwoorden, voor mij, ook bijna altijd komen tijdens de dag zelf. Alsof ik echt een doorgeefluik ben van de wijsheid die in de gekozen thema's besloten liggen.
Mooi is dat.
Maar als mens 'Lyan' soms ook wel lastig kan ik je vertellen.
Soms vliegt het me even aan. 'Wie ben ik om te denken te weten hier wat helders over te kunnen melden?'
Maar gelukkig zijn deze momenten maar heel kort en komen steeds minder frequent voor. Omdat ik het nu na negen jaar biodanza geven wel door heb hoe het werkt: ik blijk altijd precies te weten
welke nummers te kiezen, welke oefeningen te doen en wat te zeggen. Ik weet het gewoon wel.
Mooi is dat.
Ja het is echt heel mooi!
Want wat voor biodanza geven geldt, geldt, daar geloof ik in, niet alleen voor biodanza geven, maar ook voor de rest van het leven. En voor de rest van de mensen. Er is iets in ons wat veel groter en wijzer is dan onszelf. Als we daar in geloven, daar op vertrouwen, onszelf maar vaak genoeg laten weten dat dat echt zo is, dan doe je op ieder moment precies het goede.
De wijsheid van schrijven
Zo werkt het ook met schrijven, heb ik gemerkt.
Van te voren weet ik nooit precies wat ik ga schrijven. Kan ook niet, want ook dit gebeurt altijd in het moment.
Schrijven is voor mij een andere manier om antwoorden te krijgen.
Dus bij deze:
'Ik hou echt van mezelf', waar gaat dat over.
Vandaag, toen ik een beetje zat te mijmeren in mijn heerlijke, begin dit jaar bij Ikea gekochte Leunstoel compleet met voetenbankje, bedacht ik me dat 'houden ven mezelf' niet een status quo is. Het is een 'work in progress'. Ieder moment kun je er iets in doen, iets in beleven. Het kan zo zijn dat ik een minuut geleden iets deed of dacht wat niet blijk gaf van zelfliefde, maar een moment later kan ik wel van mezelf houden.
Er zijn zoveel manieren om van jezelf te houden. Om er voor te zorgen dat (weer) leeft in (zelf-)liefde.
En als je deze veel toepast, zul je veel liefde voor jezelf voelen.
'Houden van jezelf', is dus op zichzelf niet een activiteit, denk ik nu. Je kan er dus wel van alles in 'doen'.
Op wat voor manier kun je zoal van jezelf houden?
Even uit de losse pols, in willekeurige volgorde:
1. Accepteer dat je niet perfect ben, oftewel: omarm je imperfectionismes.
2. Wees trouw aan wat je voelt en durf hier expressie aan te geven.
3. Geef je grenzen aan, ga eerst voor jezelf ontdekken wat je grenzen zijn (in het moment)
4. Eet de voeding waarvan je weet dat die goed is voor jou
5. Slaap genoeg, zodat je uitgerust bent
6. Beweeg je lichaam zo vaak en zoveel als nodig is om je blij en fit te voelen
7. Neem zoveel tijd en rust als goed is voor jou
8. Als je alleen-tijd nodig heb: zorg dat je die hebt
9. Praat niet negatief over jezelf (en ook niet over anderen)
10. Kijk met compassie naar de mensen om je heen, dan voel je meteen ook compassie voor jezelf
11. Oordeel zo weinig mogelijk (over jezelf en over de wereld om je heen
12. Als je merkt dat er van binnen veel met je gebeurt (emoties, energie, gezondheids-issues) neem dan de tijd en ruimte die je nodig hebt om hier op een gezonde, liefdevolle manier mee om te gaan
13. Vergeef. Jezelf en anderen
14. Blijf in contact met je hart.
15.Blijf in contact met je hele lichaam en zeker met je buik en je voeten. (Zorg ook dat je warme voeten hebt)
16. (Glim)lach en grijp ieder moment aan om de slappe lach te krijgen
17. Ga iedere dag naar buiten, het liefst de natuur in
18. Gebruik je zintuigen meer
19. Deel met vrienden/vriendinnen. Deel open en luitster naar wat een ander met jou deelt. Voel de verbinding
20. Koop leuke kadootjes of activiteiten voor jezelf
21. Ontvang het moois, de liefde, de kadootjes die naar jou toekomen. Sla ze niet af
22. Maak een lijstje met waar je dankbaar voor bent
23. Erken jezelf voor je moed en je kwetsbaarheid
24. Voel liefde voor jezelf en laat dit gevoel van liefde groeien en omarm jezelf met deze liefde
25. Raak jezelf aan met jouw eigen liefdevolle handen
26. Zet een foto van jezelf op facebook
27. Neem jezelf en je gedachten en je emoties en het leven an sich niet te serieus
28. Zie hoe wonderbaarlijk het is dat jij bestaat en op deze wereld en in dit leven rond loopt
29. Dans en zing (of bespeel een muziekinstument)
30. Besteedt genoeg tijd aan creatief zijn
31. Let erop dat je zo weinig mogelijk 'ik moet' zegt
En denk nu niet dat je deze dingen allemaal moet doen om van jezelf te houden. Door er in het moment maar eentje te kiezen, heb je het doel al bereikt. Kortom: overvloed!!
(32. Denk in overvloed, niet in tekort)
Echt?
En wanneer hou je dan ECHT ECHT van jezelf?
Als je met jezelf afspreekt, gecommiteerd bent, jezelf belooft, om alle wijsheid die je in je hebt te gebruiken. Dat is echt houden van jezelf, zo voelt het nu voor mij.
En het andere ECHT houden van mezelf gaat over vertrouwen. Er op vertrouwen dat ik het wel weet. Ook al vergeet ik dat soms even. Echt houden van is mezelf vertrouwen.
En de laatste manier om ECHT van jezelf te houden: pas iets toe uit het bovenstaande lijstje van 1 t/m 32. Of iets anders wat je zelf hebt bedacht of gehoord of gelezen en waarvan je weet dat het goed voor je is.
Mail me even als je mee wilt doen aan de dansdag van aankomende zondag. Deze dag is geschikt voor mensen met biodanza-ervaring. lyanvdmeulen@gmail.com
En reacties op deze blog zijn van harte welkom!
Deze website heet niet voor niets Liefdesmoed.
Het gaat hier over Moed: Moed heeft te maken met Kracht en nog meer met Kwetsbaar zijn.
Open en eerlijk zijn.
Dit schreef ik in september 2013: KOESTER JE KWETSBAARHEID
Van de week was ik met een vriendin aan het wandelen in de duinen. Toen we aanstaken bij een strandtent hadden we een gesprek over, wat uiteindelijk bleek, kwetsbaarheid. Niet dat het in de planning zat; het ontstond, doordat we deelden en naar elkaar luisterden.
Voor mij was het een spannend gesprek. Ik voelde dat er iets naar het licht wilde komen wat spannend was om te voelen. Maar ik voelde ook dat het een belangrijk stuk was. Ik bleef er dus bij met mijn aandacht, ook al voelde het eng.
Toen de tranen kwamen, wist ik dat ik er bijna was. Onder het bang zijn lag verdriet. En daaronder lag kwetsbaarheid.
Blote kwetsbaarheid. Zonder laagjes van 'mijn best doen', 'mijn beste beentje voorzetten', bezig zijn met anderen.
Het voelt nu eng om dit te schrijven en het straks te laten lezen. Ik doe het toch.
Het diepste wat ik kon voelen was dat ik niet geloof dat mensen van mij houden gewoon om wie ik ben.
Dat ze waarschijnlijk van me houden om wat ik doe, om wie ik voor ze ben, omdat ik ze help, aan hen bijdraag. Dit was zo verdrietig om te voelen.
En ik besefte dat ik me met die overtuiging in een val zit. Een val waarin het mijn opdracht altijd is om er voor anderen te zijn. Op wat voor manier dan ook.
En als ik dat niet meer zou doen, ik geen bestaansrecht heb.
Ik voelde zo sterk hoe eng het is om uit die val te stappen!
Want stel dat het waar is en dat er dan echt niemand meer van mij houdt!
Maar ik kon ook voelen dat er onder deze angst, deze val, een prachtige, weliswaar heel kwetsbare plek zit.
Ik heb nog geen woorden voor deze plek. Maar ik voel 'm heel duidelijk in mijn lichaam. Rechtsboven in mijn linkerborst. Het is fijn om mijn hand te leggen op die plek.
Dan voel ik dat daar een grote schat zit. Die ik kan koesteren. Het is de moeite waard om zachte aandacht aan die plek, dat gevoel te besteden. Dat voel ik.
En dat doe ik nu ook.
Sinds de zomervakantie ben ik aan het oefenen om gitaar te leren spelen. Ik had nooit gedacht dat ik dat zou gaan doen.
In mijn tienertijd zong ik in een bandje. We waren met vier meiden. 'Kort geding'. We maakten onze eigen liedjes. Als ik een liedje maakte, verzon ik thuis de tekst en de
melodie, nam die mee naar het meisje dat toetsen deed en zij zette de akkoorden eronder. De gitariste en de drumster speelden mee. Ik vond het zo heerlijk om op het podium te
zijn, te zingen, samen muziek te maken en verbinding te voelen met de mensen in het publiek.
Toen ik jonge kinderen had maakte ik een liedjesprogramma over moederzijn, samen met Sanne Cool. 'Moederkoekje van eigen deeg'. Als ik een liedje maakte, ging het op dezelfde manier. Ik kwam met tekst op een melodie, Sanne zocht de akkoorden erbij op haar gitaar. En zingen maar.
Nu is het zo dat ik al sinds tien jaar of nog langer een sterk verlangen heb om weer te zingen. Om liedjes te maken en die te laten horen. Om te zingen, muziek te maken. Liedjes vanuit mijn hart, mijn gevoel.
Ik keek rond in de wereld op zoek naar de man/vrouw die dat met mij zou kunnen en willen doen. Een pianist of een gitarist. Zo nu en dan vroeg ik het aan iemand van wie ik wist dat 'ie muzikant was. Of ik vroeg het niet omdat ik voelde dat het 'm niet zou worden.
Ik vond dat het lang duurde voordat ik hem of haar vond, maar toch bleef ik rondkijken.
Vorig jaar, tijdens het Open Up Festival, sprak ik met mijzelf af dat ik het jaar daarna op het podium zou staan met een liedje.
Deze zomer was ik weer op het festival. Zonder liedje.
Dat was de druppel. Blijkbaar was hier iets anders de bedoeling. Moest ik niet langer gaan wachten op iemand anders. Ik zou zelf mijn muzikant gaan worden.
Toen ik thuis kwam pakte ik de gitaar die van mijn vader is geweest. Hij stond nota bene al in mijn eigen huis. Het voelde bijzonder om op zijn gitaar te gaan spelen.
Ik was bang voor zere vingers en vroeg me af of mijn vingers wel lang genoeg zijn, maar ik wist zeker dat ik het zou gaan doen.
Ik ging op zoek naar akkoorden en begon te oefenen.
Het was inderdaad heel pijnlijk voor mijn vingers. De topjes raakten verdoofd. En barre-akkoorden lukken me nu nog niet.
Maar er is zo'n sterke drang in mij om te spelen, om te oefenen. Ik zit vaak uren per dag met de gitaar.
Er zit nu al een flink laagje eelt op de vingers van mijn linkerhand en de nagels hou ik kort.
Als ik ergens een paar dagen naar toe ga, gaat de gitaar mee.
Het is een sterk gevoel in de buurt van mijn hart. Zo duidelijk voelbaar. Het maakte me blij, het voelt als passie, het voelt als vuur. Het wil bewegen, het wil naar buiten, het wil gehoord worden.
Ik oefen met bestaande liedjes die ik mooi vind. De kik toen het voor het eerst lukte om te spelen EN te zingen. En om met mijn handen iets anders te doen dan met mijn stem. En dat mijn handen dan toch door gaan.
Ik ben zo benieuwd naar hoe dit verder gaat. Wat voor liedjes er uit gaan komen.
Ik verheug me hier enorm op en ondertussen vind ik het supereng. Allerlei onzekere stemmetjes schreeuwen om het hardst. Dat mijn stem niet mooi genoeg is. Dat mijn liedjes te simpel zullen zijn. Dat het saai is wat ik doe. Dat mijn stem niet vast genoeg is. Dat het nog heel lang duurt voordat ik goed genoeg gitaar speel.
Maar ik laat me niet stoppen door de stemmetjes. Ik ga door met de gitaar en met het zingen. Zoals gezegd, uren per dag. Ga 's avonds vaak net wat te laat naar bed omdat
het niet lukt om te stoppen.
Gisteren heb ik een eerste liedje gemaakt.
Superfijn.
En superspannend.
En retekwetsbaar.
16
apr
Ik wil graag met jullie delen dat ik weer een overtuiging van mezelf ontmanteld heb. En dat is deze: 'Je bent een looser als het je niet lukt om je hele leven (of het grootste gedeelte van je leven) in een relatie te blijven.'
Mooi klaar mee, zo'n overtuiging. Want mijn realiteit is dat ik na een huwelijk van 18 jaar, gedurende de afgelopen vijf jaar, drie relaties en nog wat andere uitprobeersels heb beleefd. Geen wonder dat ik me zo nu en dan een failure voelde...
Wat deed ik verkeerd? Wat zag ik over het hoofd op dit gebied? Dat heb ik me wel een paar keer afgevraagd
Ondertussen ben ik 'wakker geworden' uit deze overtuiging. Is er een kwartje gevallen.
Dit gebeurde tijdens een gesprek met een goede vriendin, die ook al een aantal relaties achter de rug heeft en zich hierin soms ook een mislukking voelt.
Waar ik achter kwam:
Ik ben iemand, die van jongs af aan, bezig is met het mysterie van het leven. Ik ben altijd op zoek naar de essentie van de dingen. Van het leven. Van de liefde. Ik voel me
het fijnst als ik het gevoel heb dat de dingen kloppen. Dat het echt is wat er gebeurt. Ik blijf mijn hart openen voor ervaringen. Laat me niet weerhouden door bekrompen
gedachten als 'dat hoort niet'. Ik laat mezelf zien, geef mezelf bloot, neem risico's, omdat ik het leven wil ervaren. Voluit. Ik wil de verbinding voelen.
In dat licht is het juist een groot kado, of misschien zelfs wel onlosmakelijk met elkaar verbonden, dat het leven mij kansen heeft geboden om hier meerdere ervaringen in te
hebben. En niet 'maar een' relatie te hebben. Met meerdere mannen dus. Want iedere man, iedere relatie heeft mij nieuwe kansen gegeven om te leren over wat Liefde is, wat het
Leven is, wie ik ben. Iedere man heeft mij spiegels voor gehouden waarin ik kan zien wie ik ben, wat ik denk, wat ik voel. Heeft me de kans gegeven om deze gedachten en
gevoelens te onderzoeken en te komen waar ik nu sta. Hoe pijnlijk en verdrietig en verwarrend die ervaringen soms ook waren.
Ik kan nu ook op een andere manier kijken naar vrouwen/schrijfsters die ik bewonder, maar van wie ik het lastig vond om te lezen dat zij ook niet hun leven lang bij een man
bleven. Vrouwen als Marianne Williamson en Suzan Smit. Ik dacht altijd: Hoe kunnen zij, met alle wijsheid en inzichten die ze hebben, nou niet in staat zijn om met 1 man te
blijven.
Nu denk ik: Wauw, wat een geweldig, dappere vrouwen. Juist door hun wijsheid en inzichten zijn zij in staat om hun leven voluit te leven. En daar horen ook meerdere mannen
bij! Dat is nu eenmaal zo. (Totdat het anders is om dat dat dan zo is)
Ik moet nu glimlachen om mezelf. Dat je naar de werkelijkheid kunt kijken met zulke verschillende brillen op!
Hoe ik het nu zie: Ik had het allemaal niet willen missen!
Ik voel grote dankbaarheid naar het leven voor alle ervaringen (in de vorm van mannen/relaties) die het me heeft gebracht. Al die mooie, lieve, bijzondere mannen die op mijn
pad zijn gekomen. Ze zijn allemaal precies geweest wie ze moesten zijn. Ze zijn zichzelf geweest en hebben op die manier bijgedragen aan mij!
Deze mannen hebben van mij gehouden en doen dat nog steeds! Dat is wat ik nu zie en ervaar.
In plaats van dat er iets mis is met mij, is het juist zo dat ik een overvloed aan liefde heb in mijn leven. Ik ben geen failure; ik ben een geluksvogel, een bofkont.
Dat is nog eens een andere versie van dezelfde realiteit!!
Ik ben blij met mij en met alle liefde in mijn leven!!
Mocht je zin hebben om mee te dansen in mijn inspiratie: Morgen (zondag 17 april) geef ik een Dansdag in Amsterdam, getiteld DE WIJSHEID VAN JE HART. Er is nog plek, je kunt je dus nog aanmelden.
Kijk voor details op http://www.biodanzametlyan.nl/dansdagen/
21
mrt
Voor de Biodanzalessen die ik geef, heb ik een tekst geschreven over onze schaduwkanten die zichtbaar worden tijdens het dansen.
Omdat er vreugde, aandacht, genieten, liefde, zachtheid en dergelijke worden vrijgemaakt in de dansen, komt ook de 'andere' kant in het licht te staan: verdriet over
waar we deze kwaliteiten in ons leven gemist hebben, waar we ons alleen hebben gevoeld.
Je zou dus ook kunnen zeggen dat onze schaduwkanten worden belicht.
Het woord schaduwkanten intrigeert me al een hele tijd. Zo nu en dan kom ik de term weer tegen. En dan vraag ik me af, voel ik bij mezelf, wat er eigenlijk mee wordt bedoeld. Wat betekent het woord voor mij?
Spookhuis
Het eerste wat er bij me op komt is dat het niet voor niets 'schaduw' heet. Blijkbaar is het lastig om dit gebied bij jezelf waar te nemen. Moet je er echt met je aandacht naar toe gaan, anders blijft het buiten zicht. Het vraagt focus. Zachte, niet veroordelende aandacht.
Het kan ook eng/spannend voelen om dit te doen. Net zoals het spannend is om een spookhuis binnen te gaan. Wie weet wat je er aan zult treffen. Het zit niet voor niets daar in het donker verstopt!
Bang om door de mand te vallen
Gisteren gaf ik een Biodanzadag met als thema Affectieve Energie/Liefde.
Voor mij weer een onderzoek in wat Liefde nou eigenlijk is.
Ik heb dan wel deze website gecreëerd, maar soms tast ik helmaal in het duister over wat Liefde echt is.
Liefde is zichtbaar in zo veel vormen, en soms valt het me moeilijk om het vast te pakken. Misschien is dit ook wel helemaal niet te doen!
Vanochtend lag ik bed na te denken over wat mijn schaduwkanten zijn. Ik bedacht me dat liefdesrelaties waarschijnlijk kunnen helpen om je schaduwkanten zichtbaar te maken.
Ik stelde mezelf de vraag: Wat wil ik van mezelf liever niet laten zien? Wat wil ik liever verborgen houden voor anderen. Zeker voor een (potentiële) geliefde.
En toen kwam er al snel een antwoord.
Ik ben bang dat de ander mijn 'zwakke' kant ziet. Dat de ander ziet dat ik een hulpeloos typje ben die niet op haar eigen benen kan staan. Dat de ander ziet dat ik het niet
weet, dat ik bang ben, dat ik hulp nodig heb.
Als de ander dit zal zien loopt 'ie vast heel hard weg. Vind 'ie mij niet meer de moeite waard.
Daarom moet ik altijd laten zien dat ik sterk ben, krachtig ben, situaties aan kan, mezelf (en anderen) kan redden, nooit in paniek raak.
Ik weet dat deze kant van mij voortkomt uit mijn kind-stuk.
Zelluf doen
Ik had laatst een date met een 'nieuwe' man. Ik had hem in het mailcontact al grappend gevraagd of hij sterk genoeg is om mij op te kunnen tillen. Blijkbaar is er bij mij dus ook een sterke behoefte om me juist wel te laten dragen. Ik vind het heerlijk als een man mij optilt.
Toen we elkaar ontmoetten en een wandeling maakten, kwamen we bij een pad dat modderig was. Het was een uitdaging om er langs te lopen en je schoenen droog te houden. Ik zei
tegen hem: 'Nu zul je me op moeten tillen.'
Hij antwoordde meteen: 'Dat is goed, zal ik je dragen?'
En wat deed ik?
Ik sloeg het af. Voordat ik het wist, zei ik dat het niet hoefde. Ik liep snel voor hem uit en sprong over de modder heen.
Gemiste kans.
Een ander signaal:
Ik heb een allergie voor mensen, met name vrouwen, die veel aandacht naar zich toe trekken door zich heel luidruchtig als slachtoffer op te stellen. Ik kan ze niet uit staan. Als ik ze in mijn werk tegen kom, moet ik alles uit de kast halen om me professioneel op te blijven stellen.
Conclusie: als er iets niet is dat ik wil, is me als een slachtoffer opstellen.
Ik doe er dan ook alles aan om te laten zien dat ik geen slachtoffer ben. Dat ik niet zielig ben. Dat ik succesvol ben.
Of deze inspanning succesvol is, is nog maar de vraag.
Kwetsbaarheid laten zien
Hoe ben ik in relaties?
Ik zet mijn beste beentje voor. Doe mijn best om een sterke, waardige, krachtige partner te zijn. Ik wil graag dat de ander trots op me is om alles wat ik kan en doe. Mijn mannelijke kanten zijn goed ontwikkeld. Ik creëer, hou overzicht, los op...
Het lukt me zo nu en dan, met name in de dans of in het liefhebben, om me 'zwakker', vrouwelijker, kwetsbaarder op te stellen, maar ik heb een soort innerlijke stopwatch om er voor te zorgen dat ik dat niet te lang doe. Ik sta het even toe, het mag hooguit een aantal minuten duren, en daarna stop ik er mee en herpak ik mezelf.
Ik moet altijd uit kijken om niet automatisch in de helpende, coachende rol te gaan. Ik ben een hele goede luisteraar. Kan me supergoed verplaatsten in de ander. Aanvoelen wat de behoeftes van de andere kant zijn en me daaraan aanpassen.
En als ik heel eerlijk bij mezelf voel: het lijkt me superspannend om dit anders te gaan doen. Ik weet eigenlijk helemaal niet hoe dit er uit zal zien, hoe dit zal voelen.... Hoe ik het tot nu toe heb gedaan voelt bekend.
Maar ik voel heel sterk in mij dat er iets nieuws mag ontstaan.
Hoe doen anderen dit?
Mijn hart voelt heel groot en zacht en ruim, terwijl ik dit schrijf.
Het voelt rustig en kalm en tegelijkertijd ook heel levendig en stromend. Volop in beweging.
Het helpt me om het onder woorden te brengen.
Natuurlijk wel spannend om het zometeen te gaan delen, maar ik doe het toch.
Uit ervaring weet ik dat dit werkt. Delen is helen.
En ik ben benieuwd naar reacties. Van zowel mannen als vrouwen!!
Bedankt in ieder geval voor het lezen.
14
okt
Het is een leerzame en boeiende tijd, deze afgelopen maanden sinds ik mijzelf Single noem.
Dit is de derde Blog die ik erover schrijf.
In de eerste Blog schreef ik over de Zelfcompassie die zo belangrijk is en in de tweede Blog deelde ik over de bindingsdrang in mij die ik aan het onderzoeken ben.
En ik heb nu goed nieuws.
Al deze navelstaarderij lijkt ergens toe te leiden.
Echt eerlijk naar binnen kijken, voor jezelf met de billen bloot
Het 'geheim' wat ik heb ontdekt is dat het belangrijk is dat ik mij niet focus op 'de man'(waarom het aan hem zou kunnen liggen of dat het fijn zou zijn als hij zou veranderen).
En dat ik me ook niet focus op 'de relatie' (hoe kunnen we hier samen uitkomen, hoe kunnen we dit samen
oplossen, wat kan ik doen om de relatie te helen/in stand te houden).
Maar dat ik me richt op mij. En dat met name op stukjes die ik lastig/pijnlijk vind om onder ogen te komen.
Dingen waarvan ik denk dat ze nu eindelijk wel eens klaar moeten zijn, want ik heb al zoveel gedaan.
En ik heb gemerkt dat dit echt focus en doorzettingsvermogen vraagt.
Want ik ben gewend om me in mijn leven te richten op 'samen'.
Maar door dit te doen heb ik in de afgelopen weken twee grote cadeaus gekregen.
Cadeau 1: Inzicht in mijn essentie
Het eerste cadeau kreeg ik tijdens een Biodanzales bij collega Digna. Ik deed mee als deelnemer.
De workshop ging over contact met je hart.
Zo tegen het einde van de workshop gebeurde er iets heel bijzonders. Ik had mijn ogen dicht en ik kreeg opeens heel scherp en helder toegang tot mijn jeugd. Ik zag
het huis en de tuin waar ik ben opgegroeid voor me alsof het gisteren was. Ik zag alle details. Kleuren, voorwerpen, materialen. Ik kon rondlopen door mijn
herinneringen alsof ik er was op dat moment.
En toen kwam het cadeau: Ik besefte, zoals ik het nog nooit eerder beseft had, dat waar ik ook ben in mijn leven, op welke plek, op welke leeftijd, in welke
gebeurtenis dan ook, er altijd iets is in mijn dat er altijd is, er altijd is geweest en ook altijd zal zijn: Mijn diepste zelf. Mijn kern, mijn essentie. Iets dat
nooit verandert. Iets wat ik ten diepste kan vertrouwen. Iets dat mij er altijd door heen zal slepen, wat er ook gebeurt. Omdat het er altijd is. Omdat het
boordevol kwaliteit, talent en kracht zit. Omdat het is wie ik ten diepste ben. Omdat het de reden is dat ik hier op aarde ben.
Zo mooi om dit te ervaren!
Ik werd gevuld met een enorme blijdschap. Die ik nu nog steeds kan voelen.
Dit weten leek een antwoord op al mijn levensvragen.
Cadeau 2: Inzicht in mijn relatie-geschiedenis
Een week na deze vervullende ervaring besloot ik om een brief aan mijn moeder te schrijven. Niet om naar haar te sturen of om haar iets te verwijten, maar om mezelf de vrijheid te geven om alles te mogen zeggen en mijn 'kind-pijn' boven water te krijgen.
Na 3 a-4-tjes van vrij schrijven begon ik diep te huilen. Ik was alleen thuis, dus er was alle ruimte voor.
Na dit huilen schreef ik weer verder, ook over mijn vader en toen huilde ik weer een tijdje.
Daarna voelde ik een diepe, neutrale rust in mij.
Ik wist dat er tranen gehuild waren die er voor zorgen dat ik een nieuwe weg in kan slaan en blokkades uit mijn kind-tijd achter me kan laten.
Blokkades die niemands schuld zijn, maar die van generatie op generatie worden doorgegeven. (Maar die wel geheeld kunnen worden, daar geloof ik in)
Ik ging op de bank zitten, met mijn ogen half gesloten.
En toen begon ik helder voor me te zien dat het beeld dat ik als meisje had van mijn vader en mijn moeder vaak heeft bepaald tot welke mannen in mijn leven ik me
voelde aangetrokken en tot welke juist niet.
Het was zo inzichtelijk! Ik ging weer aan tafel zitten en kwam tot een heel verhelderend schema.
Hoe bevrijdend om dit onder ogen te zien!!
Het voelde als een groot cadeau.
Effecten
Deze twee ervaringen hebben er toe geleid dat ik me op dit moment veel autonomer voel.
Ik voel een nieuwe vrijheid in mijn leven.
Ik ben dolblij dat ik toegang heb tot mijn essentie, het geeft me een groot gevoel van gevuld zijn.
Ik merk als bij-effect dat ik veel meer lach, nog meer schoonheid in het leven zie en nog meer geniet van
alles om me heen.
Een ander resultaat waar ik erg blij mee ben is dat ik nu anders naar mijn moeder kan kijken. Ik voelde altijd al heel veel liefde voor haar, maar nu hoeft mijn
kleine-meisjes-pijn niet meer snel aangeraakt te worden als ik bij haar ben.
En dat is zo'n opluchting!
En wat ook een leuk bij-effect is, is dat ik me nog meer bewust ben van hoe belangrijk het voor mensen (en dus ook voor mij!) is om je autenthieke zelf te leven. Je zo weinig mogelijk aan te passen om maar in de smaak te vallen of iets te redden.
Dit betekent niet dat je je a-sociaal gaat gedragen, nee dat niet, het betekent dat je vrijer, spontaner, meer ontspannen, echter en vaak ook juist veel leuker,
liever en prettiger wordt.
En mannen?
Die blijven interessant en aantrekkelijk! Maar ik heb nu het gevoel dat ik op dit gebied een nieuwe start in mijn leven kan maken.
Yoeghee!!
Dansdag Biodanza aanstaande zondag 18 oktober in Amsterdam
En weet je wat nou zo leuk en 'toevallig' is?
Aanstaande zondag organiseer ik een Biodanzadag waarin alles wat ik hierboven beschrijf centraal staat!
Dus mocht je hier geïnteresseerd in zijn, en je gedachten gevoelens hierover in de praktijk en in beweging willen brengen: ik nodig je van harte uit om mee te
doen! Er is nog plek voor meer deelnemers.
Je kunt je aanmelden door mij te mailen. (lyanvandermeulen@gmail.com)
Als je vooraf vragen hebt kunnen we even bellen, vermeld dit dan in je mail.
Deelname aan de dag kost 45 euro.Tijden: 11:00 tot 17:30 uur. Inloop met koffie/thee vanaf half 11.
21
aug
Weet je wat ik zo prettig vind?
Dat ik me niet (meer) jaloers voel als ik stelletjes zie die het gezellig lijken te hebben met elkaar. Ik denk dan niet: 'Waarom zij wel en ik niet.'
In tegendeel. Ik voel me juist blij voor ze. Gun het ze van harte dat ze genieten.
En dat geeft mij ook weer een gevoel van geluk, van genieten. Ik voel me verbonden met hen.
Zij zijn mij. Soms maak je deel uit van een stelletje en soms niet. Ik nu toevallig niet. Nou en?
Op deze manier kan mijn hart open open blijven. Hoef ik het niet te sluiten omdat ik bang ben voor gevoelens van jaloezie of pijn.
Wat een overwinning op het verleden.
Niet compleet?
Toen ik na de middelbare school net in Groningen woonde en voor het eerst op kamers zat, had ik een geweldige tijd. Helemaal zelf bepalen wat ik at, hoe laat
ik thuis kwam. Nieuwe vrienden en vriendinnen maken. Door de stad fietsen, naar cafeetjes gaan, op de universiteit zitten. Ik vond het te gek. Voelde me vrij en
blij en verwonderd over al dit nieuwe.
Ik had alleen het idee dat er een ding ontbrak: Ik had geen verkering.
Als ik dat wel zou hebben zou het plaatje compleet zijn. Dacht ik toen.
Ik zag natuurlijk ook mensen die wel een relatie hadden. Dat waren de gelukkigen, dacht ik.
Ik zat er echt mee. Het gaf me een gevoel van niet compleet zijn.
Het ging zelfs zo ver dat ik bereid was om eventueel verkering te nemen met een jongen die bij mij in de buurt woonde en die ik nog kende van de middelbare school.
Ik vond hem niet eens zo heel leuk, vond hem eigenlijk wel een beetje onaardig, maar dan had ik in ieder geval iets, was mijn redenatie. Beter dat, dan
helemaal niets.
Mijn plan met hem liep op niets uit. Hij kwam wel een keer op een avond bij me langs. We zaten twee uur lang samen in mijn kamertje van twee bij drie. Hij met
zijn jas aan op de enige stoel, ik op het bed en daarna ging hij weer naar huis.
Ik bleef nog een paar maanden 'alleen'.
Daarna kreeg ik verkering met een andere jonge man. Mijn doel was bereikt.
Trouw met me!
Ik besef me nu dat dit het grootste gedeelte van mijn leven een drive van me is geweest: het hebben van een liefdesrelatie.
Hoe dan ook.
En dat het ook nog eens zo was dat ik, zodra ik verliefd op een jongen/man was of verbinding/intimiteit met hem beleefde ik een relatie met hem wilde, liefst 'forever'. Ik voelde me meteen trouw tot in den dood. Er zijn hierop maar enkele uitzonderingen geweest. Meestal was dat gewoon zo voor mij: het liefst verliefd, verloofd, getrouwd.
Ik geloof dat dit ook wel 'Bindingsdrang' wordt genoemd.
Mijn behoefte om te versmelten en bij elkaar te blijven. Een te zijn.
Het is grappig om me voor te stellen hoe mijn leven er uit had gezien als ik dit niet had gehad. Waarschijnlijk heel anders!
Andere keuzes, andere prioriteiten, andere mannen, andere relaties, andere woonplaatsen, andere kinderen? Misschien ook wel een andere loopbaan. Ook al heb ik bij dit laatste wel het gevoel dat wie ik in essentie ben, wel heel mooi en vroeg tot uitdrukking heeft kunnen komen in mijn werk.
Wel dankbaar
Maar het is niet zo dat ik had gewild dat het anders was gegaan.
Het is gegaan, zoals het is gegaan. Dit is het. En dat is goed.
Ik voel me dankbaar voor alles wat er is gebeurt. Dit is mijn pad. Ik heb al veel geleerd.
Ik heb het goed gehad met de mannen in mijn leven. En fijn. En gezellig. En lekker. En leerzaam. En liefdevol. Heel liefdevol.
En ik heb er natuurlijk geweldige kinderen door gekregen. Specifiek deze kinderen, deze zoon en dochter.
Mijn best te doen
Maar een keerzijde die ik nu kan zien is dat ik in die relaties vaak mijn best deed.
Mijn best deed om er voor te zorgen dat de relatie in stand bleef. Omdat dat voelde als een hoofddoel: bij elkaar blijven.
En het is niet fijn om mijn best te doen. Dat kost me mijn expressie, mijn autenticiteit. Dan ga ik me aanpassen, niet meer alles zeggen, conflicten
vermijden.
En dat kost energie en blijdschap.
Beetje jammer!
Loslaten!
Gelukkig kan ik nu zien en voelen dat dat helemaal niet nodig is dat ik mijn best doen. Ik ben van mezelf leuk genoeg! Ik hoef niet mijn best te doen om er voor te
zorgen dat een man bij mij blijft.
En wat heel belangrijk is: ik kan de overtuiging los laten dat 'bij elkaar blijven' het belangrijkste is wat er is. Dit was 'maar' een overtuiging, een gedachte in
mij. Dit is niet de diepste waarheid.
Net zoals ik heel lang de overtuiging had dat je niet mag scheiden als je kinderen hebt. Ook deze kon ik pas loslaten toen ik 'm echt kon zien.
Het loslaten van deze overtuiging is een enorme verschuiving in hoe ik naar 'de werkelijkheid' kijk. Een verschuiving in mijn principes. Mijn geloof.
Deze verschuiving kan mijn realiteit veranderen.
Ik ben benieuwd! Ik ben nieuwsgierig!
Het is ook heerlijk om geen relatie te hebben
Het is fijn om nu single te zijn en om tijd te hebben om nieuwe ervaringen op te doen, te mijmeren en inzichten te krijgen.
Er vallen puzzelstukjes op hun plek, ik ervaar veel synchronisiteit en helderheid en veel genieten.
Ik heb het heerlijk met mezelf. Het is fijn om mij te zijn. Ik voel dat er nog een hele wereld aan ervaringen op me ligt te wachten, Er is zoveel dat ik nog niet
weet en kan ontdekken! En ik heb al zo'n mooi leven tot nu toe.
Het is heerlijk om van mezelf te houden. Van alles wat ik ben.
En daar gaat misschien mijn volgende blog Single (deel 3) wel weer over...
Ben benieuwd naar jullie ervaringen!! Dank voor de vele reacties op mijn vorige blog!
Voel je vrij om te sharen!!
14
aug
Het staat al pontificaal op Facebook: Single. Ik heb het er zelf opgezet. Was een overwinning op mezelf. Want ik voelde er schaamte bij. Alsof ik een beetje mislukt ben.
En toch is het voor mij belangrijk om het zo te benoemen. Als reality check. Om onder ogen te zien wat is. Juist ook als ik er weerstand over voel.
En ik heb besloten om er over te gaan schrijven op mijn website Liefdesmoed. Ook al voelt het kwetsbaar. Ben ik bang dat het misschien te persoonlijk is. Dat ik er minder
aantrekkelijk van word. Dat het een potentiële nieuwe liefdespartner gaat afschrikken. Dat ik mijn eigen glazen in ga gooien... Oei oei oei.
Ondanks dit voelt het voor mij belangrijk om er over te delen. Te delen wat ik erin ervaar en wat ik er hoogstwaarschijnlijk nog meer in ga ervaren.
Ik kies het pad van moed, in plaats het pad van angst. Ook al weet ik nooit zeker wat uiteindelijk het beste zal zijn.
Uiteindelijk voelt het het fijnst om niet alleen mijn succesverhalen te delen, maar ook mijn schaduwkanten.
Ik zie wat ik nu tegenkom in mijn leven ook als een mogelijkheid tot onderzoek. Dat er ontdekt mag worden wat ik nog niet weet. Want zo vaak in mijn leven heb ik deze status
nog niet gehad. De meeste jaren van mijn volwassen leven was ik in relatie met een man. Dus laat ik maar snel beginnen met dit schrijven. Voor ik het weet is het weer
veranderd.
Dit is de eerste Blog die ik schrijf over Single zijn.
Of eigenlijk wil ik het niet zo noemen: Single ZIJN. Want het is niet wie ik BEN. Net zoals ik niet Lyan ben. Ik heet Lyan; of mijn naam is Lyan. Ik BEN niet Lyan. Zo wordt ik
genoemd.
En ik kan mezelf nu ook Single noemen.
Daarom noem ik nu deze Blog 'Single (1). En niet 'Single zijn (1)'
Zelfcompassie
En waarom begin ik met Zelfcompassie?
Omdat ik merk dat ik in deze situatie de neiging heb om mezelf op mijn kop te zitten.
Dit schijnt overigens heel menselijk te zijn. Ik weet dat ik niet de enige ben die dit doet.
Die laatste zin roept ook al compassie op. Met mezelf EN met alle andere mensen. Ik ben niet de enige die hard kan zijn voor mezelf. Ik ben niet de enige die soms worstelt met het leven. Dat doen we allemaal van tijd tot tijd.
Ik kan dus hard zijn voor mezelf. Er komen gedachtes langs van dat ik gefaald heb. Dat ik een looser ben omdat ik niet in een relatie ben. Dat je succesvoller bent als je in een relatie bent, dan wanneer je niet in een relatie ben.
Dat ik bang ben om 'over te blijven'. Dat er geen leuke mannen zijn die werkelijk met mij in relatie willen zijn. Dat er eigenlijk iets mis is met mij.
Dat soort gedachten. Zo ver ga ik.
Ik heb tot nu toe dus eigenlijk een negatief beeld van 'single'. Een vriendin van me, die al een tijd als single door het leven gaat, stelde me de confronterende vraag: 'Wat vind je van andere mensen die single zijn. Wat vind je eigenlijk van mij?'
Oeps...
Je kunt jezelf troosten
Gelukkig weet ik nu hoe ik zelfcompassie toe kan passen op zulke momenten.
In plaats van mezelf op mijn kop geven dat ik deze dingen denk en daardoor nog verder weg zak in een zielig gevoel van mislukt zijn, kan ik mezelf ook liefdevol omarmen
en zeggen dat het menselijk is om zulke dingen te denken. Het is oke dat ik dit denk. Ik kan mezelf troosten. Ik mag de gevoelens van verdriet, mislukking, teleurstelling
voelen en geef mezelf de troost die ik op dit moment nodig heb.
Wat ik onlangs geleerd heb, is dat ik er niet een ander voor nodig heb om dit te doen; ik kan dit zelf doen.
Maar dan is het wel nodig om eerst mijn onaangename gevoelens te onderkennen. En er dan met liefde naar te kijken en mezelf te koesteren, te troosten. Dit kan ik doen door
mezelf letterlijk te omarmen, mezelf aan te raken met mijn handen, mezelf liefdevol aan te raken. Ook al voelt dit misschien vreemd als je niet gewend bent om dit te
doen.
Als ik dit doe, lossen de emoties snel op en ervaar ik een gevoel van vervuld zijn met liefde.
Perfectie
Wat ook helpt is te beseffen dat ik kan stoppen met streven naar een perfect leven.
Ik ben niet perfect, soms lopen dingen zoals ik zou willen, maar ook heel vaak niet. En dit kan ik mezelf ook voor ogen houden. Het leven gaat heel vaak anders dan
verwacht/gewenst. Dit is juist een kenmerk van het menselijk bestaan. Door dit te beseffen, hoef ik er niet van te schrikken als dingen anders gaan. Zo kan het ook
bij het leven horen om single te zijn. Ik hoef niet mijn best te doen om dit te voorkomen. Er is niks mis met single zijn! Als single door het leven gaan is ook een
waardevolle ervaring. Dat wil ik toch ook meemaken?!
In de praktijk brengen
Ik voel me geïnspireerd om heel veel zelfcompassie toe te passen in de situatie waarin ik me nu bevind. Ben benieuwd wat dat oplevert! Het levert in ieder geval op dat ik van mezelf hou en mezelf niet afkraak en mislukt voel.
En wat ik zo leuk vind is dat du moment ik zelfcompassie toepas ik meteen ook met veel meer compassie kijk naar de mensen om me heen. Ik voel onze verbondenheid - we zitten allemaal in hetzelfde schuitje van mens-zijn - en ik voel mijn hart overstromen van liefde. Wat een heerlijk gevoel is dat!
En ik voel me ook geïnspireerd om dit belangrijke thema van Zelfcompassie veelvuldig in te brengen wanneer ik Biodanza geef. In de wekelijkse groepen en Dansdagen en zeker ook in de Jaargroep die in oktober van start gaat. Omdat Zelfcompassie een ingang is tot nog meer het leiden van een liefdevol leven. Liefdevol voor jezelf en liefdevol voor andere mensen.
Wat het schrijven van deze Blog me in ieder geval brengt is dat ik mezelf niet langer een failure voel omdat ik nu als single door het leven ga.
Ben benieuwd! Ook naar jullie reacties!
Delen:
10
jul
Soms doe ik iets en dan vraag ik me af of het wel normaal is dat ik dat doe. Of ik niet raar ben. Of ik wel oke ben.
Maar daarna bedenk ik me dat veel dingen die doorgaan als normaal, helemaal niet zo geweldig zijn, in mijn ogen.
Dus waarom zou ik normaal gebruiken als maatstaf voor wat ik doe.
En dan doe ik wat ik doe. Gewoon omdat het uit mij komt en ik voel dat ik het te doen heb.
Gewoon.
Net zo'n soort woord als normaal.
Maar ik weet wel dat het uiteindelijk het beste werkt, het beste voelt. De dingen doen die ik doe omdat ik voel dat ik ze doe zoals ik ze doe. Op mijn manier. Of dat nu normaal
is of niet.
En het gaat ook niet over goed of fout.
Het gaat over ervaren dat ik mens ben. Dat ik de mens Lyan ben. Met mijn unieke eigenschappen.
Het gaat over wat ik hier te doen heb op deze planeet.
En dat is elke dag weer een verrassing.
Met daaronder een diep weten dat het oke is.
Ook al lijkt het soms raar.
04
jul
Zo vastbesloten
niet te blijven hangen
in verdriet
vergeet ik bijna
om te huilen
ik denk nu
zo sterk
te kunnen kiezen
tussen verdriet
en tussen kracht
tussen drama
en tussen mij
ik kies mij
mij is voelen
dat ik gevuld ben
met mezelf
met liefde
in mij
en dat ik helemaal
oke ben
los van jou
van jij
ik voel het
en toch
is er ook verdriet
om het loslaten
van het verlangen
om met jou te zijn
wij samen
een verlangen
van mijn hart
mijn liefde
dat is er ook
in mij te voelen
ik ben er bij
en huil
ik hou van
van mijn kracht
en mijn verdriet
ik hou van
mij
en van jou
zo is het nu
soms weet ik het
soms niet
08
apr
Het is al weer een hele tijd geleden dat ik een tekst heb geschreven voor Liefdesmoed. Toen mijn vader vorig jaar ziek werd kwam het stil te liggen en na zijn overlijden werd
het steeds lastiger om te beginnen. Omdat het steeds langer duurde.
Niet dat ik geen ideeën had om over te schrijven. Die waren er genoeg. Maar het bleek makkelijker om het moment van schrijven uit te stellen dan het daadwerkelijk te gaan
doen.
Geen tijd
En nu ga ik toch opeens schrijven, terwijl ik eigenlijk denk dat ik geen tijd heb om te schrijven. Ik heb namelijk het gevoel dat ik het druk heb. En ik heb ook het idee dat
ik niet de enige ben. Waarom heeft iedereen het toch zo druk.
Iedereen?
Nou ja, in ieder geval wel veel mensen om me heen en mensen met wie ik interviews lees in kranten en tijdschriften en de mensen op straat die gestrest kijken en de mensen op
de fiets en in de auto's die heel snel boos zijn als ik treuzel.
De enige persoon in mijn omgeving waarvan ik het idee heb dat ze het niet druk heeft, dat ze zich zelfs verveelt, is mijn moeder. Sinds het overlijden van mijn vader voelt ze
zich vaak alleen.
Zo veel tijd
Ik heb me er al zo vaak over verbaasd. Doorgaans hebben we als mens best een lang leven, in ieder geval vele jaren, en daar zitten dus ook heel wat uren in en toch hebben we zo vaak het gevoel dat er tijd te kort is. Tijd tekort om al die dingen te doen die we denken te moeten/willen doen. Dingen die nuttig, belangrijk, noodzakelijk, onvermijdelijk, leuk, gezellig, ontspannend zijn. En ze moeten allemaal gedaan worden.
En ik weet ook dat als ik terug kijk op de jaren dat ik me voor hetzelfde geld niet druk had hoeven maken. Het gaat toch zo als het gaat. Het had ook best meer ontspannen gekund. Dat was uiteindelijk waarschijnlijk leuker, gezonder en effectiever geweest.
Maar ben ik dan zo erg?
Nee, ik denk het niet. Ik denk dat ik eigenlijk best normaal ben. Ik denk dat het normaal is om het druk te hebben.
In mijn omgeving/wereld in ieder geval wel.
Maar ik vind het zo jammer. Ik voel me er zo gestrest door.
Met volle aandacht
En dan vraag ik me af hoe het anders kan.
Want ik weet ook hoe het voelt als ik me ontspannen voel. Dan heb ik niet het idee dat ik het te druk heb.
Als ik bijvoorbeeld Biodanza geef of doe, dan heb ik niet het gevoel dat ik het druk heb. Dan ben ik in het moment en is het goed zoals het is. Of als ik mijn andere werk met groepen of mensen aan het doen ben, in trainingen of coaching, dan heb ik ook niet het gevoel dat ik het druk heb. Dan ben ik helemaal bezig, met volle aandacht en is het precies goed zoals het is.
Grappig, ik heb het dus vooral druk als ik thuis aan het werk ben, in mijn eentje, of in mijn vrije tijd.
Haha, zou ik dan meer moeten gaan werken?
Delen is helen
Nou ja. Het is in ieder geval heel fijn om dit allemaal op te schrijven.
Mijn zoon is ondertussen thuis gekomen en zit bij me in de kamer. Hij zegt dat hij weer een lekke fietsband heeft.
Ik heb opeens niet meer het gevoel dat ik het te druk heb. Komt door het schrijven.
Goh, dat ik daar tijd voor had.
03
jun
Een paar weken geleden, in de week voor 'het slecht nieuws gesprek' van mijn vader, had ik een geweldige ervaring, waar ik heel blij mee was en nog steeds ben.
De ervaring is een voorbeeld van wat er kan gebeuren als je al je gevoelens toestaat. Alles doorvoelt wat zich aan dient. Dat zich dan iets nieuws, iets onverwachts kan aandienen.
Ik had deze ervaring niet in mijn eentje. Ik was bij Albert, mijn Biodynamische masseur, waar ik al jaren, zo nu en dan, naar toe ga en over wie ik erg enthousiast ben. In mijn eentje was is waarschijnlijk niet zo diep door gegaan in het voelen.
Toen ik die dag naar Albert ging voelde ik me 'neutraal'. Niet heel blij/geïnspireerd, maar ook niet onzeker, verdrietig of wat dan ook. Ik ging wel lekker. Ik dacht dat ik vooral kwam voor een stevige massage. Mijn spieren en pezen smeekten om duidelijk en diep aangeraakt te worden. Zo stevig en zo lang mogelijk.
Toen ik op de massagebank lag en mijn lichaam werd aangeraakt door Albert gebeurde er van alles. Allerlei emoties/gevoelens kwamen langs. Ik onderging ze, doorvoelde ze, bleef erbij. Ik had ze niet verwacht of zien aankomen. Ze kwamen gewoon.
Het begon met een gevoel van machteloosheid, wat ik heel diep voelde. Ik was me er, vlak daarvoor, in het voorgesprek met Albert, voor de zoveelste keer, bewust van geworden dat ik in een relatie met een man 'geborgenheid', 'veiligheid' zoek. En dat er zo nu en dan momenten zijn geweest dat ik dat vind. Maar toen ik op de bank lag werd ik overspoeld door een moedeloos, machteloos gevoel van 'Ik ga never nooit niet helemaal vinden wat ik echt zoek. Ik vind nooit de perfecte man die me kan geven wat ik nodig heb. Dat gaat nooit en te nimmer lukken. Beter dan dit zal het nooit worden in mijn leven. Hier moet ik het mee doen, meer zit er niet in. Verwacht maar niet dat het ooit beter/mooier/meer wordt. Je zult altijd tegen dezelfde frustraties/onmogelijkheden aanlopen.' Dit voelde, zoals ik al schreef, heel machteloos en vermoeiend. Geen hoop.
Ik voelde het en voelde het en voelde het, zonder er oplossingen voor te zoeken, ik voelde het, gewoon alsof het zo was. Want zo was het ook op dat moment.
Daarna kwam er een gevoel van verdriet. Ik huilde een beetje.
Daarna kwam er boosheid.
Die werd steeds groter. Ik lag te vloeken en te tieren en met mijn armen en benen te slaan en te schoppen. (Blij dat ik me vrij voelde om dat te doen, om hier vrijheid mee te hebben, want laten we wel wezen: het is toch eigenlijk best heel raar om dit zomaar te laten zien waar iemand anders bij is.)
Er kwam een moment in die boosheid dat ik alle mannen in mijn leven naast elkaar zag staan en met een groot hakmes al hun hoofden afhakte. Ik beken: het voelde heerlijk om dat te doen. Het was bevrijdend, ik voelde me daarna enorm zelfstandig en autonoom. Heel vrij.
Een vriend wees me later op de Godin Kali, de woeste vrouw die in een van haar vier handen een zwaard heeft, in een andere een afgehakt hoofd en om haar hals een snoer van 51 mensenhoofden heeft hangen. Ze belichaamd onder andere 'het scheppende'. Het destructieve en creatieve aspect van het Goddelijke.
Mooie associatie in mijn geval, vind ik.
En daarna gebeurde iets wat me erg prettig verraste en waar ik heel blij mee was. De massage van Albert werd als een afstropen van lagen die ik niet meer nodig had. Alles wat onecht of aangepast aan mij was werd van me afgetrokken. Ik werd bloter en echter, totdat ik voelde dat ik helemaal mij was geworden. Meer 'mij' dan ik ooit was geweest. 'Ik' in de meest pure vorm. Wat een zalig en opwindend gevoel.
Ik begreep dat ik voortaan nooit meer aangepast gedrag hoef te vertonen. Dat het helemaal oke is wie ik ben en wat ik doe. Dat ik niks hoef te verhullen of te verbergen. Hoe meer ik mezelf kan zijn, hoe beter dat is. Zowel voor mezelf, als voor anderen, als voor de wereld.
Wauw, wat een fantastisch gevoel. Wat een vrijheid.
Ik voelde me zo jong en zo vrij.
Ik kon niet wachten om de sessie af te ronden, ik was zo nieuwsgierig om de wereld in te gaan en te ervaren hoe het zou zijn om mezelf te ervaren in de ontmoeting met de wereld, met de mensen, met de gebeurtenissen. Ik was zo benieuwd hoe het in 'het echt' zou zijn met de nieuwe, pure 'mij'.
Toen ik buiten was kon ik eerst niets anders doen dan dansen en huppelen over de stoep. De zon scheen toepasselijk op mijn gezicht, de wind liet mijn haren en mijn jas wapperen. Ik ging zitten op een bankje langs het water, genoot van de golfjes en de wind, strekte me helemaal uit. Ik genoot ten diepste van mezelf, van mijn nieuwe aanwezigheid.
Daarna ging ik naar huis. Kijken wat mijn kinderen zouden vinden van hun nieuwe mama.
Het bleek een diepe, belangrijke ervaring te zijn geweest. Het nieuwe, vrije gevoel bleef nog dagen bij me en als ik er nu weer aan denk is het aanwezig.
Er zijn al vele momenten geweest waarin ik het effect ervan heb mogen ervaren.
Meer vrijheid in het zijn wie ik ben, in het zeggen wat ik vind, in het stellen van vragen, gemak in het benoemen van wat ik werkelijk vind. Nog meer vrijheid in mijn beweging, mijn expressie. Nog meer liefde voor mezelf.
En hier uit voort vloeit voort dat ik ook nog meer kan genieten van de schoonheid, van de uniciteit van de mensen om me heen. Waardering en mededogen voel voor mensen, precies zoals ze zijn. Me nog meer verbonden voel met het leven.
En ik ben heel blij dat ik dit heb mogen ervaren een aantal dagen voordat we te horen kregen dat mijn vader ziek is. Het heeft me kracht gegeven om beter met deze situatie om te gaan.
Dicht bij mezelf blijven, eerlijk en open zijn over alles wat ik voel en vind, niet in paniek raken of verdwijnen in fantasieën of doemscenario's.
Ik voel me dankbaar met deze ervaring. Heb zin en voel me geïnspireerd om het nog meer toe te passen in mijn werk. Dus ook in het creëren van Liefdesmoed.
Het is zo heerlijk om mij te zijn. Hoe voelt het om jou je zijn?
28
mei
'Wat is het dat me nu tegenhoudt?' 'Wat zit mezelf nou in de weg?'
Die vraag stelde ik zojuist hardop aan mezelf.
Ik zit al een paar uur achter mijn computer, doe ook wel van alles, maar niet de dingen die prioriteit hebben.
Hoe kan dat nou eigenlijk.
Het dringt tot me door dat ik dit soort momenten al heel lang tegenkom in mijn leven. Op de middelbare school al en toen ik studeerde: Met name wanneer er huiswerk gemaakt moest
worden. Zo vreselijk was het echt niet, maar waarom kostte het vaak zoveel moeite om me er toe te zetten.
En later ook, bijvoorbeeld bij het leren van rollen: terwijl ik op dat moment het, voor mij, leukste vak van de wereld had: actrice zijn.
En nu ook: ik zit boordevolle goede ideeën voor acties. Werken aan mijn twee nieuwe websites, de jaargroep voor Biodanza voor volgend jaar opzetten, een opzet maken voor een
feedback-training voor een potentiële klant en ga zo maar door.
En toch lijkt het alsof er een kracht is die me letterlijk naar beneden trekt, een soort zwaartekracht, die er voor zorgt dat ik het niet ga doen.
Dan bedenk ik me dat ik er erover kan gaan schrijven. Om te onderzoeken wat het nou is. Om er mijn vinger achter te leggen en er voor eens en voor altijd mee af te rekenen. (En misschien heeft de lezer er ondertussen ook wat aan)
Misschien begrijp ik dan mijn zoon van 16 ook beter, van wie ik vaak het idee heb dat hij in sterke mate heeft wat ik hierboven beschrijf. Dan heb ik het ook vooral over het maken van
zijn huiswerk. Ook al zijn er mensen in mijn omgeving die zeggen dat dat normaal is voor een jongen van 16. Maar hij had dit ook al toen hij 14 was. En mijn dochter van 14 lijkt zich
er veel gemakkelijker toe te zetten om haar huiswerk te maken.
Wat is dat nou toch.
Wat ik opmerk terwijl ik nu zit te tikken op mijn toestenbord is dat mijn energie meer begint te stromen.
Zou het dan toch zo simpel zijn, dat je gewoon moet gaan DOEN, dat je gewoon moet beginnen en dat de actie er dan al heel anders uit ziet, dat de weerstand dan als vanzelf
wegvloeit.
Ik denk inderdaad dat dit zo werkt, dat heb ik al heel vaak gemerkt.
Maar dan heb ik nog geen antwoord op de vraag waarom er regelmatig een weerstand is om te beginnen aan dat waarvan ik denk dat ik dat wil (of moet) doen.
Wacht eens even: Zou het misschien zitten in het woordje 'moeten'. Dat ik iets niet wil doen omdat het Moet. Dat klinkt in eerste instantie wel een beetje vreemd. Ik beschouw mijn werkzaamheden meestal als heel leuk, als zelfgekozen enzovoort. En als ZZP-er is er ook niemand die tegen mij zegt dat ik Iets Moet Gaan Doen.
Alhoewel, er is natuurlijk wel iemand die dat tegen mij zegt. Dat is een stemmetje in mij mij. Het stemmetje dat zegt dat ik Verantwoordelijk en Nuttig moet zijn, dat ik geld Moet
verdienen om de rekeningen te betalen, dat ik voor mijn gezin en mezelf Moet zorgen, dat ik er ervoor Moet zorgen dat er de komende maanden voldoende omzet is. Dat ik een Waardevolle
bijdrage Moet zijn in het leven van andere mensen.
Zodra er iets Moet, voel ik dus weerstand. Zou dat het zijn?
Ik vraag me nu af of alles ook zou lukken als dat stemmetje er niet meer zou zijn. Of als ik dat stemmetje zou negeren. Zou mijn bedrijf dan instorten? Zou het dan nog Goed komen met
mij en mijn leven?
Als ik in de flow zit is dat stemmetje helemaal niet nodig. Dan ben ik 'als vanzelf' in actie en doe ik de dingen die ik doe (die uiteindelijk vaak ook nuttig zijn, voor anderen en
voor mij en die ook omzet opleveren)
Maar als ik niet in die flow zit, als mijn energieniveau lager is, dan lijkt dit niet vanzelf te gaan. Dan lijk ik dat stemmetje juist nodig te hebben. Omdat ik bang ben dat ik dan
anders helemaal niks ga doen. Dan ben ik bang dat ik Lui ben.
Maar nu ontdek ik dat dit stemmetje er juist ook voor zorgt dat ik weerstand voel tegen het Doen. Omdat ik voel dat het MOET.
Wat is nou de conclusie. Is er al een conclusie?
Ja.
Ik denk dat Moeten sowieso niet werkt.
Maar hoe kom ik los van dat zelfopgelegde Moeten?
Misschien ligt het antwoord in het onderzoeken, omarmen van mijn angsten/zorgen. De angst om niet nuttig/verantwoordelijk genoeg te zijn. De angst dat ik het niet goed genoeg doe. Dat ik niet de goede cijfers haal (vroeger), niet genoeg omzet maak, niet genoeg mensen tevreden maak, niet goed genoeg zorg voor mijn gezin, de huur en de boodschappen niet kan betalen (nu)
Even voelen..........
Ik neem de tijd om te voelen en zie dat het is als een slang die in z'n eigen staart bijt. Het nuttig/verantwoordelijk moeten zijn verlamd me. En als ik, al doende, wel het gevoel heb dat ik nuttig/verantwoordelijk ben krijg ik daar een boost van energie van, die me aanzet tot meer acties. Totdat ik moe ben, weinig energie voel, moeite heb met in actie komen, me zorgen ga maken, het gevoel heb dat ik Nu Iets Moet Oplossen en mezelf naar beneden trek.
Pfoe. Dit voelt zwaar. En verdrietig...
Hoe zou het zijn om niet meer Nuttig en Verantwoordelijk te Moeten zijn?
Oef.....dat klinkt eng.
Klinkt als het loslaten van controle. Hellup, kan dat dat zomaar?
Maar het klinkt ook wel heel lekker.
En uitnodigend.
Inspirerend.
Wat een vrijheid zou dat me geven. Ik voel het nu meteen als ik het schrijf. Mijn vingers vliegen over de toetsen.
En ik voel ook een diep vertrouwen. In mezelf. In wie ik ben. In wat ik doe.
In dat dat helemaal prima is.
En dat dat (aan het eind van de streep) ook best wel Nuttig en Verantwoordelijk genoeg is :-)
Waar zou ik me ooit nog druk over maken!?
Haha, dit stuk gaat uiteindelijk dus over De Moed om het Moeten Los te Laten.
Wat een leuke verrassing.
Ik wens mezelf veel plezier.
Ben benieuwd naar reacties.
En ik zal dit ook laten lezen aan mijn zoon. Kijken wat hij ervan vindt.
17
mei
Afgelopen dinsdag heeft mijn vader te horen gekregen dat hij longkanker heeft, met uitzaaiingen in botten, bijnier en lymfklieren. Mijn zus en mijn moeder en ik waren bij het gesprek. We hadden dit geen van allen verwacht. In ieder geval niet dat de kanker al op zoveel plekken in zijn lichaam zou zitten.
Op het moment dat ik het hoorde en ook later, toen we door het ziekenhuis liepen, ik duwde mijn vader in de rolstoel, zag ik onszelf van boven af en dacht: 'Zo is dat dus als je zoiets te horen krijgt. Zo ziet dat er dus uit.'
Ik weet mijn hele leven al dat er een moment gaat komen dat mijn ouders dood gaan en nu is dat dus waarschijnlijk bijna aangebroken. In ieder geval voor mijn vader, hij lijkt niet heel lang meer te hebben.
Hoe voelt dit?
Ik kan nu niet zeggen dat het slecht met me gaat.
Zo nu en dan huil ik, dan voel ik me verdrietig en de rest van de tijd (het grootste gedeelte) voel ik me helder en rustig.
Toen ik dinsdag met mijn zus naar Friesland reed voor het gesprek in het ziekenhuis ging ik bidden en sprak uit dat ik alles wat er is, wat er gaat komen, omarm. Het geeft me veel rust en kracht om dit steeds opnieuw weer te doen. Ik voel een oneindig groot veld van Liefde dat ons omringt, dat er altijd is geweest en altijd zal zijn en ik voel me zo dankbaar dat ik hier contact mee heb. Het klinkt misschien wel gek, maar ik voel een groot vertrouwen dat we met ons allen hier door gaan komen, wat er ook gebeurt, inclusief mijn vader. En dat is heel fijn om te voelen.
En daarom huil ik als ik huil, lach ik als ik lach (dat doe ik de afgelopen dagen ook regelmatig) en leef ik van moment naar moment. Het lukt me bijvoorbeeld ook prima om te werken en me op dat moment helemaal te focussen op, in dit geval de coachingsklant, en morgen geef ik een dansdag in Amsterdam. Over Liefde.
De afgelopen dagen heb ik heel erg genoten van het samenzijn met mijn vader, mijn moeder, mijn broer en mijn zus. En van de kinderen in mijn leven. En van mijn ex. En van mijn vrienden en alle liefdevole blijken van meeleven.
Het voelt zo waardevol om tijd met elkaar door te brengen. Onze tijd hier op aarde is zo prachtig, wat er ook gebeurt. Er is zoveel liefde!
Op de startpagina van deze website heb ik geschreven dat je altijd kunt kiezen om het pad van angst of het pad van liefde te lopen. Ik voel de afgelopen dagen dat het belangrijk is dat ik hier een heldere keuze in maak. Ik zie dat het pad van angst bestaat uit het me verzetten tegen deze situatie en heel erg bang zijn voor de toekomst, spijt hebben van wat er in het verleden is gebeurd en ook het bang zijn voor mijn gevoelens van verdriet.
Ik spreek een paar keer dag de intentie uit om het pad van Liefde te bewandelen.
Ik zei gisteren tegen mijn vader: 'Ik wist dat ik heel veel van je hou. Maar dat ik zoveel van je hou, dat wist ik niet.'
Hij houd ook heel veel van mij.
10
mei
Ik was samen met een man van wie ik veel hield.
Hij ook van mij.
We hadden het heerlijk samen. Knus, gezellig, lekker, liefdevol, aandachtig, betrokken, aantrekkingskracht.
Ik wilde graag met hem in een gecommiteerde liefdesrelatie zijn. Duidelijk 'ja' zeggen tegen elkaar. Samen, hand in hand, in het diepe, het onbekende springen.
Hij niet. Hij zei steeds dat hij 'eigenlijk geen relatie wilde'.
Hij verlangde er naar zijn vrijheid te beleven in het delen van intimiteit met meerdere vrouwen.
We vonden het beide heerlijk om samen te zijn, maar onze verlangens pasten niet helemaal bij elkaar.
Wat was wijsheid?
Dat was niet helder van de ene op de andere dag.
Mijn liefde voor hem, mijn liefde voor de relatie met hem woog zwaar voor mij. Lange tijd bepaalde die (onbewust) mijn keuze: we bleven samen. Want het was zo fijn samen, zo knus, zo gezellig enzovoort.
Maar het knaagde ook.
Er waren veel gesprekken, veel sharings, over onze afzonderlijke gevoelens. Wat overigens prachtige, liefdevolle gesprekken waren.
Maar we kwamen niet tot een gezamenlijke oplossing. Onze verlangens bleven verschillen.
Hij had zijn waarden, ik had mijn waarden.
Hij had zijn waarden over de beleving van vrijheid, ik had mijn waarden over de beleving van de heilige ruimte waarbinnen intimiteit zich volgens mij bevindt.
Zo bleef het een tijd doorgaan. Het ging, als ik de tel niet kwijt ben, vier keer 'uit' (ook al was het volgens hem dan geen 'relatie) en drie keer ging het ook weer 'aan (we bleven elkaar ontmoeten).
Het gevoel van liefde, van verbinding, van aantrekkingskracht, van samen willen zijn bleef.
Maar wat zich steeds duidelijker aan mij kenbaar maakte was mijn waarheid, mijn waarde.
Ik voelde steeds duidelijker dat ik mijn intimiteit wil delen met een man die dat alleen met mij doet. En dan heb ik het over seksuele intimiteit.
Ik voelde steeds duidelijker mijn waarheid, mijn eigen waarde, mijn Eigenwaarde hierin.
Mijn waarheid voelde te waardevol om niet naar te luisteren en te handelen.
Mijn eigen waarheid voelde uiteindelijk belangrijker dan onze gezamenlijke liefdesrelatie,
De liefdesrelatie met mezelf, mijn eigenliefde, diende op de eerste plaats gezet te worden. Ook al zou dat kunnen betekenen dat er dan geen mogelijkheid meer was voor onze gezamenlijke liefdesrelatie.
Dit besef, dit bewustzijn voelde als een doorbraak voor mij. Een mijlpaal.
Ik ervoer het ook als een uitdrukking van Liefdesmoed.
Het vroeg veel moed om deze keuze te maken. Om niet meer te kiezen voor wat ik tot dan toe in mijn leven vaak gedaan had op dit gebied: kiezen voor het belang van mijn gevoelens van liefde voor de ander. Maar kiezen voor mijn diepere waarheid.
Zoals die op dat moment was. Want ik zeg niet dat die waarheid onwrikbaar is, dat die nooit meer kan veranderen. Ik zeg wel dat ik voelde hoe belangrijk, hoe essentieel, hoe gezond het is om te luisteren naar de waarheid die op dit moment voor mij geldt. Want dat is mijn waarheid.
En hoe meer ik naar mijn eigen waarheid luister en handel, hoe groter mijn gevoel van eigenwaarde is, zo heb ik ontdekt.
En dat is het begin van alles: Een gezond gevoel van Eigenwaarde.
Van daaruit is het ook pas echt mogelijk om een liefdesrelatie aan te gaan met een geliefde.
03
apr
Over kwetsbaarheid gesproken. Ik kan dan wel heel moedig roepen dat het krachtig is om je kwetsbaarheid te voelen, maar dat wil nog niet zeggen dat het mij altijd even makkelijk af gaat.
Vandaag voelde ik mijn afhankelijkheid. Mijn gevoel van afhankelijkheid van de liefde van een bepaalde persoon.
En ik wilde het liever niet laten zien aan hem.
Waarom niet?
Toen ik dieper ging voelen kwam er schaamte. Een gevoel van falen.
Dat ik niet succesvol, slim, wijs, handig, intelligent, geslaagd genoeg ben om me niet afhankelijk te voelen. Dat het me (nog) niet gelukt is om autonoom te zijn.
Ik huilde om het gevoel van falen.
Maar daarna verscheen er een nieuwe opening. En dat was deze:
Als ik accepteer dat ik 'gefaald' heb, dat dat mijn realiteit is, dat ik ben wie ik ben, met 'successen' en 'mislukkingen', dan hoef ik niet langer te verbergen dat ik niet alleen maar een succesnummer ben.
Dan mag ik gewoon zijn wie ik ben. Een vrouw die haar best doet, die naar het beste streeft, maar ook gewoon een mens is, met alles erop en eraan. Een vrouw die soms buitengewoon hoge doelen voor zichzelf stelt, zonder zich daar altijd bewust van te zijn.
Ik begon me te ontspannen. Voelde mededogen voor mezelf. Voelde me klein en kwetsbaar en dat was helemaal okay. Een glimlach op mijn gezicht.
Ik mag 'falen'!
27
mrt
Wat was dat een fijn gevoel! Het berichtje van mijn Websitehost dat Liefdesmoed.nl geregistreerd is. Voor mij ziet het eruit alsof het iets is wat altijd al heeft bestaan. Het voelt zo vertrouwd en bekend!
Echt heerlijk.
Het voelt als een resultaat van wat ik tot nu toe allemaal al gedaan heb. Bezig zijn met de Liefde, schrijven, traininingen/workshops/coaching geven, acteren.
Ik voel me zo enthousiast en geïnspireerd!
Ben benieuwd wat hier allemaal uit voort gaat komen.
Ik had Liefdesmoed nog maar met een paar mensen gedeeld. Met enkele vrienden/vriendinnen en met mijn dochter van veertien.
Gistermiddag kwam ze thuis, na een middag 'chillen' met haar vrienden/vriendinnen. Om vier uur whapte ze 'ik kom zo thuis', uiteindelijk was ze er om half zeven echt. Wel na een half-uurlijkse update van het later worden. Ze is goed door mij geïnstrueerd.
Ze kwam de trap op met een rode kleur op haar wangen. 'Mama', zei ze, 'het was echt Liefdesmoed vanmiddag. I wilde tegen T zeggen dat ze hem leuk vindt, maar eerst durfde ze dat niet en toen ze het toch durfde was hij net we en toen heeft ze heel hard geroepen 'T ik hou van je!''
Ik stond met mijn ogen te knipperen. Liefdesmoed is nog maar net in de lucht en mijn dochter gebruikt het woord al in haar spreektaal.
Wat een plezierige verrassing!!