Zo nu en dan schrijf ik een gedicht. Dat doe ik al van jongs af aan. Tijdens mijn studietijd op de Universiteit van Groningen zat ik in de redactie van een Poëzietijdschrift: Pennenstreken. Was leuk om te doen, gedichten lezen om te kijken wat we gingen publiceren en zo nu en dan werd er een gedicht van onszelf geplaatst (de redactieleden, dat 'voorrecht hadden we, gna gna)
Gedichten zijn een manier om expressie te geven aan wat ik voel.
Vaak gaan mijn gedichten over de Liefde en wat ik daarbij voel.
Poëzie geeft me de mogelijkheid om iets uit te drukken wat soms lastiger te verwoorden is in proza. Poëzie maakt het onzegbare soms wat zegbaarder.
Jezelf bloot geven in gedichten is een heerlijke vorm van Liefdesmoed.
Als je de gedichten wilt lezen: Boven deze tekst kun je ze afonderlijk aanklikken.
Dit is er een uit mijn studietijd. Ik weet 'm nog steeds uit mijn hoofd:
Zon, ze gaat slapen
Paars en roze en blauw
één groot schilderij
de kleuren op't pallet
zijn door elkaar gelopen.
De wind is even stil
houdt z'n adem in
kwetterende bekjes
fluittonende gesprekjes
De bomen steken zwart af
tegen de pastel
verstop je er niet achter
ik zie je toch wel.