MIJN SCHADUWKANT

 

 

 

Voor de Biodanzalessen die ik geef, heb ik een tekst geschreven over onze schaduwkanten die zichtbaar worden tijdens het dansen. Omdat er vreugde, aandacht, genieten, liefde, zachtheid en dergelijke worden vrijgemaakt in de dansen, komt ook de 'andere' kant in het licht te staan: verdriet over waar we deze kwaliteiten in ons leven gemist hebben, waar we ons alleen hebben gevoeld.
Je zou dus ook kunnen zeggen dat onze schaduwkanten worden belicht.

 

Het woord schaduwkanten intrigeert me al een hele tijd. Zo nu en dan kom ik de term weer tegen. En dan vraag ik me af, voel ik bij mezelf, wat er eigenlijk mee wordt bedoeld. Wat betekent het woord voor mij?

 

Spookhuis

Het eerste wat er bij me op komt is dat het niet voor niets 'schaduw' heet. Blijkbaar is het lastig om dit gebied bij jezelf waar te nemen. Moet je er echt met je aandacht naar toe gaan, anders blijft het buiten zicht. Het vraagt focus. Zachte, niet veroordelende aandacht.

Het kan ook eng/spannend voelen om dit te doen. Net zoals het spannend is om een spookhuis binnen te gaan. Wie weet wat je er aan zult treffen. Het zit niet voor niets daar in het donker verstopt!

 

Bang om door de mand te vallen

Gisteren gaf ik een Biodanzadag met als thema Affectieve Energie/Liefde.

Voor mij weer een onderzoek in wat Liefde nou eigenlijk is. 
Ik heb dan wel deze website gecreëerd, maar soms tast ik helmaal in het duister over wat Liefde echt is.

Liefde is zichtbaar in zo veel vormen, en soms valt het me moeilijk om het vast te pakken. Misschien is dit ook wel helemaal niet te doen!
Vanochtend lag ik bed na te denken over wat mijn schaduwkanten zijn. Ik bedacht me dat liefdesrelaties waarschijnlijk kunnen helpen om je schaduwkanten zichtbaar te maken.

Ik stelde mezelf de vraag: Wat wil ik van mezelf liever niet laten zien? Wat wil ik liever verborgen houden voor anderen. Zeker voor een (potentiële) geliefde.

 

En toen kwam er al snel een antwoord.

Ik ben bang dat de ander mijn 'zwakke' kant ziet. Dat de ander ziet dat ik een hulpeloos typje ben die niet op haar eigen benen kan staan. Dat de ander ziet dat ik het niet weet, dat ik bang ben, dat ik hulp nodig heb.
Als de ander dit zal zien loopt 'ie vast heel hard weg. Vind 'ie mij niet meer de moeite waard.

Daarom moet ik altijd laten zien dat ik sterk ben, krachtig ben, situaties aan kan, mezelf (en anderen) kan redden, nooit in paniek raak.
Ik weet dat deze kant van mij voortkomt uit mijn kind-stuk.

 

Zelluf doen

Ik had laatst een date met een 'nieuwe' man. Ik had hem in het mailcontact al grappend gevraagd of hij sterk genoeg is om mij op te kunnen tillen. Blijkbaar is er bij mij dus ook een sterke behoefte om me juist wel te laten dragen. Ik vind het heerlijk als een man mij optilt.

Toen we elkaar ontmoetten en een wandeling maakten, kwamen we bij een pad dat modderig was. Het was een uitdaging om er langs te lopen en je schoenen droog te houden. Ik zei tegen hem: 'Nu zul je me op moeten tillen.'
Hij antwoordde meteen: 'Dat is goed, zal ik je dragen?'
En wat deed ik?

Ik sloeg het af. Voordat ik het wist, zei ik dat het niet hoefde. Ik liep snel voor hem uit en sprong over de modder heen.
Gemiste kans.

 

Een ander signaal:

Ik heb een allergie voor mensen, met name vrouwen, die veel aandacht naar zich toe trekken door zich heel luidruchtig als slachtoffer op te stellen. Ik kan ze niet uit staan. Als ik ze in mijn werk tegen kom, moet ik alles uit de kast halen om me professioneel op te blijven stellen.

Conclusie: als er iets niet is dat ik wil, is me als een slachtoffer opstellen.

Ik doe er dan ook alles aan om te laten zien dat ik geen slachtoffer ben. Dat ik niet zielig ben. Dat ik succesvol ben.

Of deze inspanning succesvol is, is nog maar de vraag.

 

Kwetsbaarheid laten zien

Hoe ben ik in relaties?

Ik zet mijn beste beentje voor. Doe mijn best om een sterke, waardige, krachtige partner te zijn. Ik wil graag dat de ander trots op me is om alles wat ik kan en doe. Mijn mannelijke kanten zijn goed ontwikkeld. Ik creëer, hou overzicht, los op...

Het lukt me zo nu en dan, met name in de dans of in het liefhebben, om me 'zwakker', vrouwelijker, kwetsbaarder op te stellen, maar ik heb een soort innerlijke stopwatch om er voor te zorgen dat ik dat niet te lang doe. Ik sta het even toe, het mag hooguit een aantal minuten duren, en daarna stop ik er mee en herpak ik mezelf.

Ik moet altijd uit kijken om niet automatisch in de helpende, coachende rol te gaan. Ik ben een hele goede luisteraar. Kan me supergoed verplaatsten in de ander. Aanvoelen wat de behoeftes van de andere kant zijn en me daaraan aanpassen.

 

En als ik heel eerlijk bij mezelf voel: het lijkt me superspannend om dit anders te gaan doen. Ik weet eigenlijk helemaal niet hoe dit er uit zal zien, hoe dit zal voelen.... Hoe ik het tot nu toe heb gedaan voelt bekend.

Maar ik voel heel sterk in mij dat er iets nieuws mag ontstaan.

 

Hoe doen anderen dit?

Mijn hart voelt heel groot en zacht en ruim, terwijl ik dit schrijf.

Het voelt rustig en kalm en tegelijkertijd ook heel levendig en stromend. Volop in beweging.

Het helpt me om het onder woorden te brengen.

Natuurlijk wel spannend om het zometeen te gaan delen, maar ik doe het toch.

Uit ervaring weet ik dat dit werkt. Delen is helen.

 

En ik ben benieuwd naar reacties. Van zowel mannen als vrouwen!!

Bedankt in ieder geval voor het lezen.