Luisteren naar mijn lichaam

Het is hier zo oogverblindend mooi op Mallorca. En fijn. En rustig. 

Ik heb enorm de behoefte om met m'n aandacht naar binnen te gaan en mezelf te voelen, gekoesterd en omringd door de stilte hier. En er is ook zo veel te 'doen' hier. Met onze huurauto naar de prachtigste plekken en over spannende steile, haarspeldbochtige weggetjes te rijden.

Het voelt alsof we hier al een maand zijn. In kalendertijd zijn het vijf dagen. In de ochtenden sta ik meestal wat vroeger op dan Muus en Lizzy om buiten wat yoga te doen.Geen uitdagende, moeilijke houdingen. Ik doe de yoga om beter te kunnen voelen wat mijn lichaam nodig heeft.

Ik voel dat dat nu belangrijk is. Mijn lichaam daagt me sinds een tijdje uit om me opnieuw tot haar te verhouden. Ik voelde me altijd vrij 'jong' en lenig, maar - en ik vind het best lastig om dit zomaar op te schrijven - sinds ik in de overgang zit, lijkt het allemaal wat minder vanzelfsprekend te gaan.

Eerder pijntjes, langdurigere pijntjes en oh die opvliegers.

Soms denk ik dat ik er af ben en blijven ze een paar maanden weg, maar nu zijn ze volop aanwezig. Eerst een gevoel van onrust, bijna paniekerigheid en daarna heul heet. Gloei gloei wat een warmte.

Het maakt me onzeker. Voel me minder stabiel.

En die berg-weggetjes die ik vroeger heerlijk vond, geven me een spannend gevoel. Vooral als er een 'local' achter me zit te duwen.

Ik vind het ook verwarrend. Ben ik hier met m'n grote kids en voel ik me niet meer de sterke moeder. Nu zijn ze natuurlijk ook al (net) volwassen en hoef ik ook niet meer die sterke moeder te zijn die alles weet (ahum), maar raar voelt het wel.

Het zal wel een overgangsfase zijn dit. Hoop ik. Het heet ook niet voor niks 'de overgang'.

Ik voelde dat er bij mij een schaamte op zit, maar ik schrijf er toch over. Lekker puh.

En ondertussen blijven vandaag lekker bij ons prachtige hotel. Niks bergweggetjes. Het paradijs is hier ook. Met al mijn gevoelens erbij. En ik probeer te luisteren naar wat m'n lichaam me te vertellen heeft.